Χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες. Να χάσουν εκατοντάδες άνθρωποι τη ζωή τους, να τραυµατιστούν χιλιάδες, να χαθούν ώρες αµέτρητες για µια απλή µετακίνηση από την Αθήνα προς την Ήπειρο τον τόπο µας. Ο άθλιος οδικός άξονας, το Ρίο, το Ακτίο αποδίδονταν µε µια λέξη: ταλαιπωρία.
Κάποια στιγµή έγιναν η γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου, η ζεύξη Ακτίου- Πρέβεζας. Με χρήµατα των φορολογουµένων, κατασκευάστηκε ένας σύγχρονος οδικός άξονας. Μειώθηκαν τα χιλιόµετρα και βεβαίως στο ελάχιστο ο χρόνος µετακίνησης. Πολλοί εξέφρασαν την ικανοποίησή τους, αλλά όταν ήρθε λογαριασµός βρέθηκαν µπροστά σε ένα τεράστιο stop. ∆ιόδια και καύσιµα εκτίναξαν σε απαγορευτικά ύψη τη χρήση του αυτοκινητόδροµου. Ακύρωσε τα όποια όνειρα για πιο συχνές µετακινήσεις στον τόπο καταγωγής οι οποίες- εκτός των άλλων – θα συνέβαλαν σε µεγάλο βαθµό και στην αναζωογόνηση των ξεχασµένων περιοχών της Ηπείρου.
Με τα διόδια που πληρώνουµε από το 1961, το κόστος κατασκευής των εθνικών αυτοκινητοδρόµων, έχει καλυφτεί και µε το παραπάνω, από αυτά που έχει ξοδέψει το ελληνικό κράτος στις διάφορες (δηµόσιες και ιδιωτικές) κατασκευαστικές εταιρίες.
Οι κυβερνήσεις σε πλήρη ευθυγράµµιση µε κατασκευαστές και αναδόχους κατέληξαν σε ένα καθεστώς διαχείρισης των οδικών αξόνων, το οποίο εξυπηρετεί τα συµφέροντα των µεγάλων επιχειρηµατικών οµίλων και περιορίζει στο ελάχιστο τη χρήση τους για την συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών αλλά και για τους µικροεπαγγελµατίες που διακινούν προϊόντα. Έτσι, αντί τα διόδια να είναι δωρεάν, οι Ηπειρώτες και οι υπόλοιποι Έλληνες, για να επισκεφτούν τα πατρογονικά τους εδάφη, καλούνται να καταβάλουν έναν υψηλότατο “φόρο µετακίνησης”.
Με βάση τα σηµερινά δεδοµένα, οι απόδηµοι που θα επισκεφτούν φέτος την Ήπειρο για να γιορτάσουν µε τους συγγενείς τους τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, θα χρειαστεί να πληρώσουν για τη µετακίνηση, µε επιστροφή (διόδια και βενζίνη):
152,80 ευρώ για την Άρτα (69,20 ευρώ για διόδια και 84 ευρώ για βενζίνη).
154,44 ευρώ για την Πρέβεζα (68,90 ευρώ για διόδια, και 85,54 ευρώ για βενζίνη).
173,42 ευρώ για τα Ιωάννινα (74,90 ευρώ για διόδια, και 98,52 ευρώ για βενζίνη).
191,86 ευρώ για Ηγουµενίτσα (79,10 ευρώ για διόδια, και 112,76 ευρώ για βενζίνη).
Αξίζει να σηµειωθεί, ότι στα παραπάνω ποσά, δεν έχουν υπολογιστεί, οι νέες αυξήσεις που ανακοίνωσαν οι εταιρείες εκµετάλλευσης των εθνικών οδών. Οι αυξήσεις που είναι 10 λεπτά του ευρώ θα επιβληθούν από τα µεσάνυχτα της Παρασκευής 31 ∆εκέµβρη 2021, µε βάση τη Σύµβαση Παραχώρησης του Έργου που έχουν υπογράψει και διατηρήσει
όλες οι κυβερνήσεις µε αποτέλεσµα ο λαός να πληρώνει ξανά και ξανά για τους δρόµους µέσω των διοδίων, των φόρων στα καύσιµα και των τελών κυκλοφορίας.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι, κατά µέσο όρο, για να πας από την Αττική στην Ήπειρο και να γυρίσεις, θα χρειαστεί να διαθέσεις (για διόδια και βενζίνη) το λιγότερο 5 µεροκάµατα, χωρίς να συνυπολογιστούν άλλα έξοδα.
Τα στοιχεία αυτά πείθουν και τον πλέον δύσπιστο ότι ο νέος οδικός άξονας δεν είναι για όλους, παρά το γεγονός πως εδώ και περίπου 60 χρόνια όλοι πληρώναµε διόδια για “εθνικούς δρόµους” που αντί να βελτιώνονται γέµισαν µε εικονοστάσια σε κάθε στροφή.
Με δεδοµένο ότι τα διόδια, εµποδίζουν τις λαϊκές οικογένειες των απόδηµων Ηπειρωτών να επισκεφτούν τις πατρογονικές τους εστίες, η Ηπειρωτική Συσπείρωση διεκδικεί –από κοινού µε την Πανηπειρωτική Συνοµοσπονδία Ελλάδας– την άµεση κατάργηση ΟΛΩΝ ΤΩΝ ∆ΙΟ∆ΙΩΝ στο Εθνικό δίκτυο, ως µέτρο που θα φρενάρει την ερήµωση των ακριτικών χωριών και θα συµβάλλει σηµαντικά στην αναζωογόνησή της Περιφέρειας

Πέθανε ο γιατρός και αγωνιστής Νίκος Λ. Μουσελίμης

Πέθανε την Κυριακή 24 Οκτώβρη 2021, ο συμπατριώτης μας, γιατρός και αγωνιστής,
Νίκος Λ. Μουσελίμης. Γεννημένος στο Ραχούλι Παραμυθιάς το 1937, αποτελεί το
πρώτο από τα επτά τέκνα μιας φτωχής οικογένειας.

Παρά τις δυσκολίες της εποχής, κατάφερε να σπουδάσει στην Ιατρική Σχολή
Αθηνών, από όπου και αποφοίτησε το 1966. Εκείνα τα χρόνια εντάχθηκε
στην Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και ήρθε σε επαφή με το κομμουνιστικό
κίνημα. Αντιμέτωπος με την άρνηση του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος στην
Ελλάδα, να ειδικευτεί στην παθολογία- επειδή κρίθηκε ως «μη νομιμόφρων»- τον
ανάγκασε να προσπαθήσει να μεταναστεύσει στη Γερμανία, αλλά πριν, έζησε για
λίγες μέρες τις συνθήκες φιλοξενίας στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης (3 βράδυα
στην απομόνωση) και στη συνέχεια στα υπόγεια της Μπουμπουλίνας, από όπου
και αφέθηκε ελεύθερος να φύγει για Γερμανία.

Δεν του αρκεί η ειδικότητα της παθολογίας, που απέκτησε μετά την απασχόλησή
του σε νοσοκομεία της Γερμανίας. Συνεχίζει με δεύτερη ειδικότητα την
Καρδιολογία (κλασική και επεμβατική) και με διατριβή στον ίδιο τομέα στην πόλη
Λύμπεκ. Ακολουθεί ο διορισμός του, αρχικά ως επιμελητής και στη συνέχεια ως
υποδιευθυντής, σε Καρδιολογικό Κέντρο 400 κλινών του ακαδημαϊκού νοσοκομείου
της Φραγκφούρτης. Μία από τις πολλές κορυφαίες στιγμές αποτελεί και το παγκόσμιο
συνέδριο καρδιολογίας στη Μόσχα το 1982 όπου παρουσιάζει την εργασία του σε
5.000 καρδιολόγους.

Ο Νίκος Μουσελίμης, υπήρξε ένας σεμνός και ανιδιοτελής αγωνιστής. Υπήρξε πάνω
απ’ όλα άνθρωπος με βαθιά παιδεία, που υπηρέτησε την επιστήμη του και τη
δημοκρατία, με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων και γενικότερα των
ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς. Από το 2004, ως συνταξιούχος πια, ζει
στην Αθήνα.
Εκτός από την συμμετοχή του στην Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία- υπήρξε και
υποψήφιος με την ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ – ο Νίκος αρχίζει τη συγγραφή του
δικού του έργου με τίτλο «Η διαχρονικότητα της ελληνικής φιλοσοφίας … και “εξ
Ανατολής το φως” ένας λανθασμένος συσχετισμός», το οποίο κυκλοφόρησε το
2019 από τις εκδόσεις «ΕΛΙΚΡΑΝΟΝ».

Η ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ τον αποχαιρετά με μεγάλο σεβασμό για την εντιμότητά
του και τη γενναιότητα με την οποία έδωσε το τελευταίο δίμηνο τη μάχη για τη ζωή. Εκφράζουμε ειλικρινή και θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του και τους δικούς
του ανθρώπους.

Η Κηδεία του θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 28 Οκτώβρη 2021 στις 16:00 στον
Άγιο Νικόλαο Ραχουλίου

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΗ 1940

Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,
Τα βουνά της Ηπείρου ήταν το πρώτο οχυρό του ελληνικού λαού ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή (Ιταλική, Γερμανική, Βουλγαρική). Η είσοδος της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις 28 Οκτώβρη 1940 σήμανε ουσιαστικά την έναρξη
μιας ολόκληρης περιόδου, που τελείωσε με την ηρωική πάλη του Δημοκρατικού
Στρατού της Ελλάδας ως το 1949.
Τα στρατευμένα παιδιά του ελληνικού λαού είπαν το αληθινό ΟΧΙ στους Ιταλούς
φασίστες στην πρώτη γραμμή, με τη βοήθεια των ζαλικωμένων με πυρομαχικά
γυναικών της Πίνδου. Μετά την κατάρρευση του μετώπου, η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, θυσίασε τα καλύτερα παιδιά του για τη Λευτεριά της πατρίδας, την Εθνική Ανεξαρτηρία και την κοινωνική προκοπή. Με τ’ όπλο στο χέρι οι εργάτες, οι αγρότες και οι άνθρωποι του μόχθου υπερασπίστηκαν τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους και τα χωριά τους, την
ίδια ώρα που οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες έκαναν μπίζνες μπίζνες
με τους Άγγλους και τους Γερμανούς.
Η Ήπειρος δέχτηκε βαρύ το πλήγμα από τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των ναζί
στα χωριά μας. Εκεί που χωρίς να σκύψει το κεφάλι, πολύβουο μελίσσι ο παλλαϊκός αντιστασιακός αγώνας, έδωσε την απάντηση πολεμώντας και τραγουδώντας.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν απότοκο των μεγάλων αντιθέσεων και της ανάγκης
του συστήματος να ξεπερνάει τις οικονομικές κρίσεις, με την καταστροφή
παραγωγικών δυνάμεων, με το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής.
Αναλογίες εκείνης της εποχής εμφανίζουν σήμερα οι ανταγωνισμοί για τον
έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς και όσα
διαδραματίζονται από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη ζώνη του Σαχέλ στην Αφρική.
Με φόντο αυτές τις εξελίξεις εκδηλώνονται και οι αντιθέσεις των κυρίαρχων στην
Ελλάδα και την Τουρκία.
Ο ναζισμός-φασισμός είναι παιδί του σάπιου συστήματος με τους αδυσώπητους ανταγωνισμούς και τους πολέμους.
Το ιστορικό δίδαγμα από την πάλη της δεκαετίας του 1940 είναι οτι ότι ο αγώνας για
την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων της χώρας δε
μπορεί να αποσυνδέεται από την πάλη για την ανατροπή όσων γεννούν τον φασισμό,
τους πολέμους, τις κρίσεις. Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, της εδαφικής ακεραιότητας, των συνόρων, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων,
αποκτά πραγματικό νόημα μόνο όταν συμβαδίζει με την πάλη την απεμπλοκή της
χώρας μας από τα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.
Και το φασισμό, που ένα χρόνο μετά την καταδίκη της «Χρυσής Αυγής» σηκώνει
ξανά κεφάλι, «βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!»